Pecharlle as portas á desolación

Si esa creo que foi a intención de María Victoria Moreno cando hai máis dun ano, coincidindo coa Feira do Libro de Pontevedra de 2003, me propuxo editar un libro sobre a súa experiencia, dende hai sete anos, como doente de cancro de mamá. Aceptei decontado convite tan valente, xa que hai moito tempo que admiro a pulsión literaria de María Victoria e nunca tivera a fortuna de editar ningún dos seus textos; admiración que se remonta á metade dos anos oitenta cando lin aquel inesquecible Leonardo e os fontaneiros, novela que creo pode considerarse como a primeira, ou ou unha das primeiras, de corte realista da literatura infantil en galego. Cando me enviou o orixinal, María Victoria só me puxo dúas condicións: primeira, que se pensaba editalo, lle propuxese as modificacións que me parecesen máis oportunas (foron moi escasas, o texto pareceume xa na primeira volta de lectura engaiolante e de escrita pulcra); segundo, que lle escribise un prólogo. Así o fixen, o mellor que puiden, treméndome moitas veces as mans sobre o portátil. Axiña quedei contaxiado pola súa aposta pola vida e pola esperanza, lembrándome o optimismo sensato dun ensaio que no mes de agosto lera no Brasil (Por um fío, do oncoloxista paulistano, de orixe galega, Drauzio Varella, un fenómeno social alí, con filias e fobias atroces).
O libro de María Victoria, Diario da luz e a sombra, apareceu nos andeis das librarías hai pouco máis dun mes; foi presentado nun acto concorridísimo no Ateneo de Pontevedra o día 13 de decembro (cunha intervención soberbia de Xosé Ramón Couto Fariña); e agora sabemos que chega o momento da verdade: o da recepción por parte da crítica e os lectores. Semella que o libro non vai ser ninguneado como sucede adoito (a máis grave doenza que padecemos na edición en galego). Hoxe lin a entrevista que lle fixo Suso Fraga na Voz e logo a que apareceu n´A Nosa Terra desta semana de Xan Carballa. Expléndida e coraxuda María Victoria, apostando como fai no libro por unha convivencia serena coa “pupa cabrona”. As entradiñas das dúas entrevistas salientan a pulsión literaria do texto. Sen dúbida, este é un libro no que as palabras serven para destilar vida en estado puro, explorando os territorios da luz e da sombra da alma humana. Beizóns María Victoria!!!