Lavandeiras en Fronteira

No faladoiro da mañá debatemos de máis sobre as consecuencias políticas do Plan Ibarretxe. Non é doado introducir racionalidade nesta polémica cando se manexan posicionamentos que impiden calquera tipo de acordo. Convénzome, unha vez máis, de que deberiamos centrar o noso interese máis sobre como desenvolver os criterios de reforma do noso ca en participar nestas especulacións estériles sobre unha cuestión que, en todo caso, se dirimirá nas vindeiras eleccións de maio, o auténtico referendo para Euskadi.
Logo recollín a N. e fomos a Fronteira, onde quedáramos co pintor Xosé Luís de Dios. Concretamos a edición ilustrada d´O lapis do carpinteiro, que pretendemos publicar este ano na colección conmemorativa do XXV aniversario. Foi unha hora e media intensa e gozosa no seu estudio. Rodeados dos lenzos das súas lavandeiras inconfundibles, representacións da vida como realidade laboriosamente construídas, De Dios, moi agarimoso e entusiasmado polo proxecto (el xa fora o autor da ilustración da cuberta do libro de Manolo), insistiunos en que a disidencia é a única forma de resistencia na civilización occidental. Un discurso lucidísimo, rebentado polo humor. Xenial !!! Ao mediodía, marchamos cara a Auria, cargados de melancolía, onde concretamos un novo proxecto de texto (o xénero máis complexo do noso traballo).
Hoxe o día non deu para moitos foguetes máis. Contesto a Nelson de Matos e prometo que xantaremos o mes vindeiro onde naceu Portugal. Recibo unha proposta moi interesante sobre a publicación de blos (concretala). Por fin, no día atopo un artigo luminoso; Rosa ten razón semella que vivimos nunha espiral de silencio. Antes de deitarme lerei un dos poemas de Kavafinho (outro descubrimento dos blos galegos!). Mañá viaxarei a Muralla. Este é un mes para pechar proxectos. O tempo xa comeza voar.