A destitución de Stoichkov

O despido de Stoichkov chega tarde, xa que os seus partidos na tempada pasada (cinco derrotas consecutivas) abondaron para demostrar que non era o técnico axeitado nin para salvarnos nin para devolvernos a categoría. Pobre Fernando Vázquez!, canto piamos por ti. A decisión desta substitución, con seguridade, tomouse antes do encontro co Xerez (onde o equipo demostrou unha evidente melloría da calidade de xogo), debido a que nestas primeiras xornadas se esfumou o efecto mediático que se pretendeu conseguir coa súa contratación no pasado mes de abril. Demóstrase así que non foron as razóns deportivas as que motivaron a súa chegada e, tampouco, as que provocaron o seu relevo. Stoichkov, un tipo simpático, foi un tigre de papel, amortizado. O Consello de Administración, esta tempada, non quixo asumir riscos que lle provocasen maior impopularidade diante dunha afección, xa moi resignada, que amosa o seu descontento e aborrecemento quedando na casa.

O máis que probable substituto, López Caro, ten o seu maior mérito para ocupar o banco celeste en ser persoa de absoluta confianza de Ramón Martínez, o director deportivo celeste, que se converte, despois de resolta esta crise, no home forte do club, ao tempo que consolida a súa estratexia de transformar ao Celta en equipo vasoira do Real Madrid. Sen dúbida, que o ex-adestrador do Madrid, Rácing de Santander e Levante, ten máis experiencia táctica que o búlgaro, o que pode ser un elemento esperanzador. Previsiblemente, veremos nas próximas xornadas a un Celta máis ordenado e eficiente ca até hoxe. Parece que disciplina relixiosa, austeridade e orde táctica serán os elementos da nova receita para conseguir o ascenso. Agardamos que desta volta, acerte o Consello de Administración céltico. Semella que esta é a súa derradeira oportunidade.

Etiquetas: Celta_Vigo