A hora da resposta da cidadanía
Se algo me sorprendeu, tras o fracaso da reforma do Estatuto, non foron tanto as posicións intransixentes do PPdeG (previsibles coa estratexia actual da dirección de Rajoy) como o conformismo e resignación (quizais sería mellor escribir "fatalismo" ) co que foi aceptada a ruptura pola cidadanía que apoia ao goberno. Apenas unhas cantas voces (poucas, moi poucas) se atreven a alzar a súa voz para alertar que, diante da desfeita, esta é a hora dunha resposta da cidadanía. Semella que, a pesar das importantes consecuencias desta nova aldraxe para o futuro do país (sobre todo a nivel das posibilidades de acadar un mellor financiamento e de facérmonos respectar no conxunto do estado), a situación actual (que nos sitúan arrimados á cola) é aceptable para os tres partidos, agardando poder tirar algúns réditos nas municipais.
Mesmo percibo indicios de que algúns dirixentes nacionalistas, tras o fracaso, respiraron tranquilos xa que, de ter sido aceptadas por Feijoo as propostas de Touriño, nestes momentos non sería doado para eles facerlle entender a parte da súa militancia o xeneroso (engadiría que, tamén, patriótico) apoio de Quintana ás posicións de consenso presentadas polo presidente Touriño. Outrosí, poderiamos dicir de sectores do PSdeG-PSOE que coa ruptura síntense aliviados e máis autónomos das (para eles) incómodas posturas de definición identitaria e de política lingüística defendidas con intelixencia polos nacionalistas. Por non falar xa da clara pretensión do PPdeG na nova coiuntura de amagar cun acordo bilateral cos socialistas. Está cantado que será esa a súa estratexia diante da opinion pública galega, xustificando que en Monte Pío había unha maioría suficiente para aprobar o Estatuto. Así conseguiría debilitar ao PSdeG-PSOE, acusándoo de ser un refén do BNG a quen lle paga o prezo de manter a Touriño na presidencia.
Diante da encrucillada presente ábrense dous vieiros: a espera diletante pola chegada de tempos máis propicios (moi lonxanos no horizonte) ou a hora activa da cidadanía reclamando que sexa restituída a dignidade perdida. Non teño dúbidas de que cómpre apostar pola resposta cidadá, a menos que pretendamos seguir languidecendo como reserva xeográfica da melancolía resignada.
Mesmo percibo indicios de que algúns dirixentes nacionalistas, tras o fracaso, respiraron tranquilos xa que, de ter sido aceptadas por Feijoo as propostas de Touriño, nestes momentos non sería doado para eles facerlle entender a parte da súa militancia o xeneroso (engadiría que, tamén, patriótico) apoio de Quintana ás posicións de consenso presentadas polo presidente Touriño. Outrosí, poderiamos dicir de sectores do PSdeG-PSOE que coa ruptura síntense aliviados e máis autónomos das (para eles) incómodas posturas de definición identitaria e de política lingüística defendidas con intelixencia polos nacionalistas. Por non falar xa da clara pretensión do PPdeG na nova coiuntura de amagar cun acordo bilateral cos socialistas. Está cantado que será esa a súa estratexia diante da opinion pública galega, xustificando que en Monte Pío había unha maioría suficiente para aprobar o Estatuto. Así conseguiría debilitar ao PSdeG-PSOE, acusándoo de ser un refén do BNG a quen lle paga o prezo de manter a Touriño na presidencia.
Diante da encrucillada presente ábrense dous vieiros: a espera diletante pola chegada de tempos máis propicios (moi lonxanos no horizonte) ou a hora activa da cidadanía reclamando que sexa restituída a dignidade perdida. Non teño dúbidas de que cómpre apostar pola resposta cidadá, a menos que pretendamos seguir languidecendo como reserva xeográfica da melancolía resignada.
Marcadores: Política
posted by Brétemas at 19.1.07
19 Comments:
Totalmente de acordo con vostede. Só unha salvedade: ligar intelixencia co artigo de Xabier Cid abráiame.
Con este texto, que reafirma o dito no faladoiro da Radio Galega, entendo que vde. lanza unha idea.
Cumpría, en efecto, mobilización nacional e cívica, promovida desde instancia non partidaria. Desde logo, eu, que teño nome ademais de alcume, súmome.
Por protestar non protesta nin o nacionalismo extraparlamentario, o que confirma que está totalmente fóra das institucións ou que segue gostando de ser residual.
Se o debate está no BNG, onde tamén hai amplos sectores que 25 anos despois aínda non se enteraron de que vai isto de xogar nas institucións e na sociedade, vamos dados, porque non se visualiza por ningures (quitando os blogs, claro: http://www.technorati.com/search/estatuto+naci%C3%B3n).
O Bloque está feble desde hai tempo , está dividido nesta cuestión e está despistado desde a Asemblea. Calquera iniciativa desde dentro tensará a organización, se logra tensala.
Algo de tensión pode ser positivo para espertar algunhas consciencias dormidas, pero a todas luces sería negativo e contraproducente de cara a fóra (división), e tampouco axudaría moito de cara a unhas municipais (precampaña), me temo.
Se a iniciativa parte desde esa fértil pero reducida periferia do BNG, unha parte dentro e a maioría fóra, ben, pero o eco social que pode obter é ben limitado, nun tema que mal que nos pese non lle vai nin lle vén á maioría da poboación, en parte por que esa é a sociedade, en parte porque iso é o que interesa e o que se difunde desde os poderes, e en parte porque o plantexamento da cuestión do Novo Estatuto non se colocou adecuadamente sobre a mesa nin se xogaron ben os tempos, na miña opinión. Resumindo faltou máis dimensión social e financeira e menos dimensión identitaria (tamén o compararse máis con Andalucía e menos con Cataluña)
Por outra banda, sen figuras nacionalistas detonantes (Beiras? Nogueira? dubídoo; Quintana? non lle convén), sen rompedores de filas no lado contrario (onde están os discrepantes do PP?), sen os media tocando as campás (internet? ufff, ogallá) a empresa preséntase ben pouco exitosa e moi moi romántica.
Sera por isto último polo que me apuntaría, en todo caso.
Son partidario dun estatuto de nación, é o mellor, pero considero que neste país que esvara cara unha crise económica política e social sen control ning´´un non é o máis importante.
Se os galegos nos decidísemos a saír á rúa sería pra protestar pola dirección deste país que segue liderando tódolos rankings económicos e sociais polo baixo, que sigue subcontatando e facendo políticas laborais de dereitas e nepotistas, que segue gastando a esgalla cartos en publicidade, que segue desgastando as súas forzas en debates estériles e que están gobernado por duas forzas políticas cuxo único interés é esnaquizarse unha á outra.
Querido Brétemas baixes ós bares e escoite á xente, palpe a desilusión e as ilusións rotas, dun país que navega á valga sen timón.
A nós ós da rúa alporízannos máis outras cousas, non ó estatuto, aínda que nos dá vergoña que non sexan quen de botalo a andar logo de estar lidando anos e anos.... Por que non asinan BNG e PSOE un estatuto de nación; qué o impide?
É sumamente importante mellorar o autogoberno, e agora. Mesmo para mellorar as políticas, non demasiado ilusionantes, que ata o de agora se desenvolven.
Había no 1980 gran "consciencia autonómica"? Eu non lembro precisamente tal cousa; probablemente foi unha das causas de que o nacionalismo quedase, en gran medida, fóra daquelas grandes mobilizacións. Porque as houbo, se cadra os menores de corenta anos debían buscar nas hemerotecas.
Por que nós non? Cocíñannolo así e dicimos "todos son iguais"?
Eu tamén quero un Estatuto de nación, madia leva! Un Estatuto que contribúa a afrontar os problemas estruturais (os do conuxnto da cidadanía). Este foi o enfoque no que Quintana teimou (contra o vento e maré, mesmo con imcompresións no propio BNG) ao longo dos dous anos de proceso (e que deberiamos recoñecer como merece tan difícil esforzo). As circunstancias son as que son e a reforma do Estatuto precisa do PP (non abonda que poñerse só de acordo no Goberno). Algunha vez nos preguntamos cáles son as razóns polas que en Galicia se falou máis do debate do Estatut que o do seu propio Estatuto?
eu penso que os cidadans galegos temos problemas moi graves como para pararnos a pensar nisas leas. Os nosos politicos a veces teñen comportamentos surrealistas, e algunhas cuestions que estan na sua teimuda cabeza, aos cidadans non nos preocupan. Non somos idiotas, e vemos cada dia a manifesta incapacidade dos que nos gobernan para resolver problemas vitais na vida cotiá, enleados como estan en cuestions que só lles`preocupan a eles, e sin coseguir nunca poñerse de acordo porque cada un está pensando nos votos. Primeiro comer, sanidade, educaacion, medioambiente...logo cuestions metafísicas.
A reforma do Estatuto non aborda cuestións metafísicas. Precisamente as que sinala o noso amigo anónimo son as que aborda realmente o texto abortado. Non hai dúbida que o primeiro fracaso dos promotores do proceso da reforma foi non saber explicar a cidadanía os contidos que se pretendía reformar.
A cuestión é que cómo é posibel que 37 diputados bloqueen unha lei fundamental a así fumiguen a ilusión colectiva, machuquen as enerxías e maten o fermento mais creativo desta sociedade...
Explicar, comunicar, difundir... É un problema reiterado.
Aquí non se seguiu unproceso de debate social sobre o Estatuto, como que se deu en Catalunya.
Non me refiro aos actos políticos levados a cabo polo BNG, ou ás aparicións puntuais dos expertos de Foros e Fundacións. Refírome a un proceso dilatado no tempo e comezado con suficiente antelación no que amplos sectores cidadáns (non só empresariais) non nacionalistas puidesen ter a oportunidade de coñecer e debater os textos e as propostas, o alcance da reforma para mellorar os problemas sociais e cotiáns. (Supoñendo unha melloría da xestión política nas institucións, da eficacia e da transparencia, cuestión que que non vin por ningures e que penso que tamén está na base do desinterese da cidadanía).
En Catalunya durante case unha lexisatura se levaron adiante actos desta natureza promovidos por asociacións, entidades e institucións de todo tipo. Aquí saltouse ese paso e se aceleraron os tempos. Que lexitimidade cidadán ten o debate?
Antes da aprobación do Estatut un coñecido referente do software libre catalán nunha viaxe a Galiza manifestoume que el non era militante de ningunha forza política, que non sempre tiña votado, e que as poucas veces que o fixera tiña aopiado a IC-V. Agasolloume con orgullo un texto do Estatut en catalán. Deste xeito promoven os cataláns de toda condición o seu orgullo cidadán/nacional.
A sociedade galega en xeral e as forzas políticas do bipartio teñen unha boa capacidade de convocatoria como xa se viu nas manifestacions de Nunca Mais... haberá que ir quentando motores para que os populares vexan que non se poden apoiar nunha maioría relativa parlamentar para bloquear o Estatuto... e de paso templar ós "intelectuais" conservadores que aseguran que o Estatuto non é primordial. Non há resignación... há expectación de saber cómo se vai resolver o asunto pero estou seguro de que si o pp teima en deixarnos de legado un texto mezquiño todos voltaremos a sair a rúa e as manifestacions de Nunca Mais semellarán cativas... Non podemos traizonar ós que traballaron no pasado nin ó futuro do noso pais.
O que relata Calidonia no seu último comentario sobre Cataluña é clave. Velaí a diferenza do noso proceso e o deles.
E eu tamén me sumo.
Quédanos algunha organización non partidaria para mobilizar a sociedade? Talvez a propia rede? Póñome ao seu dispor pró que cumpra, señor Brétemas.
Unha grande diferencia con Catalunya é que teñen un partido como IC/Iv e que teñen unha cidade como Barcelona, que vale por todo un país. E nós cantas temos?
Tampouco pode ir QUintana ó día seguinte da desfeita decindo que aínda hai moitas cousas (transferencias e something like that) que facer co anterior estatuto. En que estamos? Non era tan importante? Agora resulta que non. Coa intención de tranquilizar con esa teima de que aquí non pasou nada, a xente pode pensar que esto é un cachondeo. E seica o pensan. E moitos. Moitos moitos. E cada vez máis.
Quintana dixo, constatado o fracaso, que se procuraría mellorar o autogoberno explotando a vía das transferencias pendentes. É algo que lle toca ao seu departamento na Xunta.
É mesquiño non recoñecerlle a Quintana o esforzo e tensión despregadas, cada afora e cara adentro; non sei se calquera dos outros merecerían tal comentario. Ora ben, nin o vicepresidente da Xunta nin un partido do goberno debe encabezar unha convocatoria cívica. Eu quero que esta sexa posible; de momento encontro, sobre todo, peros. Xurdirán asertos, formas copulativas, ademais das adversativas?
Lugués: dilo ti mellor ca mín. A fraseoloxía é a típica da clase dirixente, pero deixa, sen ser mesquiño e só un pouco escéptico, que sexa o lector o que pense que Quintana (digo Quintana e podo dicir Touriño porque tamén o insinou) non debía dicir eso despois da reunión, non, porque a xente entende que entón non era preciso nen estatutos nen reunións nen nada de nada.
E a convocatoria cívica esa, entón, para que sería? Cal sería o lema?
A falta de lema dispoñible (de momento), permítome reiterar o último parágrafo do escrito co que Brétemas dá lugar a este diálogo:
"Diante da encrucillada presente ábrense dous vieiros: a espera diletante pola chegada de tempos máis propicios (moi lonxanos no horizonte) ou a hora activa da cidadanía reclamando que sexa restituída a dignidade perdida. Non teño dúbidas de que cómpre apostar pola resposta cidadá, a menos que pretendamos seguir languidecendo como reserva xeográfica da melancolía resignada".
Non lles parece?
Para min a clave está en que a cidadanía non asuma a resignación. Estou seguro que desde o asociacionismo aparecerá algunha iniciativa para presionar sobre o PP (que é onde está a resistencia). Este debate e outros que se están mantendo na rede, artigos como o de Suso de Toro de hoxe no País pode axudar a impulsar ese proceso.
Vaia!
"Cidadanía" non é moito dicir para un pobo emigrante? Neste lugar do mundo seguimos sen existir, non contamos para ninguén.
Non ten nada de particular a nosa resignación. Vostedes non nos queren e nós tampouco queremos ese estatuto.
Presionen vostedes sobre o PP que para iso nos liaron nas urnas. Vostedes que PODEN.
"Falo en nome de todos aqueles que..." Manuel María, nonsi?
Nunca máis
Postar um comentário
<< Home