A segunda é de mágoa pola
polarización brutal dos
resultados sobre os dous partidos presidencialistas (entre os dous acadan case o 84% dos votos, a cifra máis elevada de todas as Xerais celebradas; só hai que recordar que en 1989, na segunda maioría absoluta de González esta porcentaxe acadara o 65,4%). Esta
polarización bipartidista reduce a diversidade e empobrecerá o debate parlamentario.
A terceira, consecuencia da anterior, é a de decepción pola diminución dos apoios recibidos polos partidos nacionalistas. Coa excepción do
BNG e Nafarroa Bai, todos os demais perden un importante número de votos:
ERC descalábrase (máis de 300.000), o
EAJ-PNV (117.000, vaia erro prescindir de Imaz!), Eusko Alkartasuna (desaparece do hemicilo, perde 30.000 votos),
CIU (a pesar de manter as súas dez actas, perde case 60.000) e Coalición Canaria (case setenta mil).
A cuarta, xa referida a
Galicia, é satisfacción pola
consolidación do cambio de ciclo e de hexemonía das forzas progresistas no país. Os
resultados do PP-G son enganosos, mantén o seu número de deputados e senadores, porén, perde tres puntos e, o que resulta máis significativo, a pesar de aumentar a participación, perde case cen mil votos. O
PP-G perde a maioría en todas as provincias e en todas as cidades (onde, coa excepción de Compostela, o
PSdeG-PSOE é a forza máis votada), feito importantísimo que obrigará aos conservadores galegos a acometer unha
auténtica refundación. A suma dos votos progresistas supera amplamente no conxunto do país e en todas as provincias o dos conservadores, o que quere dicir que
o actual goberno bipartito consolida o seu apoio electoral.
A quinta é de preocupación con respecto aos apoios recibidos polo
BNG que, a pesar de resistir (aumenta en 22 o seu número de votos, o que nunha atmosfera bipartidista tan adversa xa é un éxito), a verdade é que, como lle sucede tamén ao
PP-G,
non consigue arrincar nas cidades (a pesar de participar na maior parte dos casos os gobernos municipais). En
Vigo perde 500 votos (quedando nun 11,29%), en Pontevedra 1.200 votos (10, 51%), en Ourense 2.521 (10,27%), en Ferrol 1.203 (8,67%), na Coruña 631 (10,46%), en Lugo tres votos menos (9,95%). Só en Compostela, onde aumenta 139 votos, ten unha lixeira mellora da súa porcentaxe que acada o 13,05%. A resistencia do
BNG alicerzouse, como xa se apreciou nas municipais, nas vilas intermedias e no aumento do voto militante nos concellos do medio rural. Con todo, os actuais resultados do
BNG (moi semellantes aos das Xerais de 2004) quedan moi lonxe daqueles 306.268 votos (18,6%) obtidos nas Xerais de 2000.
A sexta e última é de expectativa. O triunfo do
PSOE é moito máis
apretado do que aparentemente ese 43,64% pode indicar (unha porcentaxe semellante á que lle valeu a Aznar a maioría absoluta de 2000). É certo que Zapatero revalidou a súa lexitimidade (a pesar de que a
caverna intente
cuestionala) grazas a uns moi
bos resultados en Cataluña, Euskadi e Andalucía. No entanto, para artellar unha maioría viable terá que enfrontar a lexislatura dende a creatividade política (será imprescindible
manexar unha nova axenda) e o diálogo institucional e territorial para enfrontar as adversidades da desaceleración económica e dunha reforma institucional xa ineludible. Non lle abondará co apoio de
IU (o seu fracaso foi estrepitoso, aínda que estea xustificado pola polarización presidencialista destas eleccións) nin seguramente procurará o de
ERC e
PNV (a convocatoria da consulta de outubro será un óso duro de roer). Aí está a grande oportunidade de
CIU e do
BNG de converterse (tal como pretendían) en
forzas decisivas na gobernabilidade do Estado. Unha boa oportunidade para Galicia e Cataluña, ademais de para afrontar con seriedade unha reforma constitucional nunha perspectiva inequivocamente
federal, que xa non se pode adiar outra lexislatura. O panorama queda moi aberto.
Estas son dúas grandes noticias para a nosa LIX e para o futuro da nosa lingua.
